De video die ik vorige week heb gedeeld, deed mijn mailbox exploderen. Het was wel duidelijk dat veel mensen erdoor ontroerd werden. Een greep uit de tientallen reacties:

–   ‘Ik kon mijn ogen niet geloven!’

–   Nou, ik hield het écht niet droog!’

–   Wat hebben mensen met hem gedaan?’

–   Hier  kunnen blaaskaken nog wat van leren!’

–   Ik stond net in mijn eentje te janken, zo voelbaar wat hij doet,  dat raakt me. ’

Waarom stuurde ik nou juist deze video? Omdat veel mensen, waaronder

ikzelf, bewust of onbewust herkennen wat er gebeurt. Deze 34-jarige man uit Liverpool vertelt dat hij er 5 jaar (!) over heeft gedaan om zich op te geven voor het programma X-factor.

Hij vertelt hoe dat komt: “Ik wilde altijd al zingen. Maar mensen in mijn omgeving zeiden: ‘Je bent niet goed genoeg, je zult afgaan!’ Dus begon ik dat te geloven. Alleen mijn moeder heeft altijd in me geloofd!”

Het wordt pijnlijk duidelijk dat deze Christopher Maloney een enorm gevecht moet leveren. Hij is op van de zenuwen en kan zichzelf nauwelijks bedwingen. Als je goed luistert naar wat hij zegt voordat hij gaat optreden, is dat niet zo gek:

“Dit is het grootste wat ik ooit heb gedaan!
Ik heb nooit beseft dat het publiek zo enorm is! Optreden voor duizenden mensen is gewoon ‘a shock to my system’.”

Wat hij zegt verklaart precies waarom hij zich zo voelt. Hij heeft duidelijk al die kritiek en negatieve opmerkingen uit zijn omgeving nog in zijn hoofd. Mede daardoor is hij ook zelf gaan geloven dat hij niet goed genoeg is.

Bovendien maakt hij zich een voorstelling van hoe het optreden zal gaan. Uit zijn woorden blijkt dat hij zich op alle mogelijke manieren inbeeldt hoe overweldigend het allemaal is en wat een schok dat zal zijn.

Hij neemt dus in zijn hoofd en in zijn lichaam (zenuwen) al een voorsprong op de werkelijkheid. En dat is de grote valkuil die het allemaal extra erg maakt. Want de werkelijkheid kun je nooit voorspellen en is vaak heel anders.

Het publiek en de jury blijken namelijk ontroerd, geraakt, verbaasd, enthousiast, uitzinnig en verontwaardigd! Ze kunnen niet geloven wat ze daar op het podium zien en horen! Wat een stem!

Een van de juryleden vraagt stomverbaasd: ‘Gelóóf je niet in jezelf? Kun je dan jezelf niet hóren wanneer je zingt? Waar zat je al die tijd?’

Maloney legt uit dat het vooral de kritische stemmen  in zijn hoofd waren die hij bleef horen. Stemmen van mensen die hem van zijn idee af praatten. Daarom had hij zolang gewacht met deze stap. Wat overheerst bij publiek en jury is ongeloof en onbegrip. En boosheid… op ‘die mensen’ die ‘dat zeiden’.

Het is toch ook ongelofelijk dat je jezelf kansen ontzegt door de angst om niet te voldoen aan de verwachtingen. Of het nou je eigen verwachtingen zijn of die van anderen, maakt niet uit.

Feit is dat je het hiermee jezelf zo onnodig moeilijk maakt. En dat je waarschijnlijk heel veel kansen mist in je leven.

Hier ging het natuurlijk ook om iets groots, optreden voor een miljoenenpubliek. Maar misschien laat jij je in het dagelijks leven zo ook wel eens afhouden van wat je werkelijk wilt?

Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaring. Zou je die hieronder willen delen? Ik begin zelf! 

Pin It on Pinterest